De Achterhoek heeft heel veel kastelen gekend. Een aantal verdween na de Middeleeuwen toen het buskruit de dikke burchtmuren nutteloos had gemaakt. Ook verlangden veel bezitters naar een meer geriefelijke behuizing en maakte het slot plaats voor een comfortabeler landhuis. Soms is daarin nog een middeleeuws restant opgenomen, maar in andere gevallen niet meer dan een fragmentarisch muurtje.
Kasteel Ruurlo was eeuwenlang in adellijk bezit geweest toen het enige decennia geleden om financiele redenen door telgen van de familie Van Heeckeren moest worden verlaten. Ik kon het kasteel kort na hun vertrek bezoeken en betrad een luxe entreehal waarin nog overal schilderijen hingen. Op een groot exemplaar, dat later naar het Stedelijk Museum in Zutphen verhuisde, was het 19e eeuwse kasteel afgebeeld. Andere schilderijen waren vooral portretten van vroegere bewoners. Op een tafel stonden nog enige glazen halflege flessen wijn, alsof de bewoners zojuist van een jachtpartij waren teruggekeerd. Een oude overlevering vertelt hoe de 'zwarte dood'(de pest)het slot was binnengekomen. De vreselijke ziekte heerste al enige tijd in de wijde omgeving maar de kasteelbewoners en hun gasten vierden feest alsof er niets aan de hand was. Niemand werd in het slot toegelaten, behalve uiteindelijk een arme waarzegster en met haar komst was de burcht met zijn zorgeloze feestvierders verdoemd. Binnen enige dagen was iedereen besmet en ten dode opgeschreven....
Kasteel Borculo had geen roemruchte geschiedenis. Het lag even ten oosten van het gelijknamige stadje en bereikte in 1640 zijn grootste omvang. Het gebouw werd 120 jaar later voor het grootste deel gesloopt. In de 19e eeuw verdween het restant.
Kasteel Bronkhorst lag aan de IJssel, bij het gelijknamige ministadje, en behoorde lange tijd tot het gelijknamige geslacht dat in de Middeleeuwen een lange en felle strijd voerde met de Van Heeckerens. In 1829 werd het slot gesloopt en bleef er slechts een burchtheuvel over.
De Swanenburcht lag nog tot in de 18e eeuw als een trots kasteel aan de Oude IJssel bij Gendringen. Sindsdien is het verval geleidelijk ingetreden. Veertig jaar geleden was er nog een half, zwaar beschadigd torentje waarvan als poedig niets meer te zien was.
De Achterhoek heeft heel veel kastelen gekend. Een aantal verdween na de Middeleeuwen toen het buskruit de dikke burchtmuren nutteloos had gemaakt. Ook verlangden veel bezitters naar een meer geriefelijke behuizing en maakte het slot plaats voor een comfortabeler landhuis. Soms is daarin nog een middeleeuws restant opgenomen, maar in andere gevallen niet meer dan een fragmentarisch muurtje.
Kasteel Ruurlo was eeuwenlang in adellijk bezit geweest toen het enige decennia geleden om financiele redenen door telgen van de familie Van Heeckeren moest worden verlaten. Ik kon het kasteel kort na hun vertrek bezoeken en betrad een luxe entreehal waarin nog overal schilderijen hingen. Op een groot exemplaar, dat later naar het Stedelijk Museum in Zutphen verhuisde, was het 19e eeuwse kasteel afgebeeld. Andere schilderijen waren vooral portretten van vroegere bewoners. Op een tafel stonden nog enige glazen halflege flessen wijn, alsof de bewoners zojuist van een jachtpartij waren teruggekeerd. Een oude overlevering vertelt hoe de 'zwarte dood'(de pest)het slot was binnengekomen. De vreselijke ziekte heerste al enige tijd in de wijde omgeving maar de kasteelbewoners en hun gasten vierden feest alsof er niets aan de hand was. Niemand werd in het slot toegelaten, behalve uiteindelijk een arme waarzegster en met haar komst was de burcht met zijn zorgeloze feestvierders verdoemd. Binnen enige dagen was iedereen besmet en ten dode opgeschreven....
Kasteel Borculo had geen roemruchte geschiedenis. Het lag even ten oosten van het gelijknamige stadje en bereikte in 1640 zijn grootste omvang. Het gebouw werd 120 jaar later voor het grootste deel gesloopt. In de 19e eeuw verdween het restant.
Kasteel Bronkhorst lag aan de IJssel, bij het gelijknamige ministadje, en behoorde lange tijd tot het gelijknamige geslacht dat in de Middeleeuwen een lange en felle strijd voerde met de Van Heeckerens. In 1829 werd het slot gesloopt en bleef er slechts een burchtheuvel over.
De Swanenburcht lag nog tot in de 18e eeuw als een trots kasteel aan de Oude IJssel bij Gendringen. Sindsdien is het verval geleidelijk ingetreden. Veertig jaar geleden was er nog een half, zwaar beschadigd torentje waarvan als poedig niets meer te zien was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten